صادرات نفت ایران در برابر تحریم ها آسیب پذیر است

هنری رم یکی از همکاران ارشد موسسه واشنگتن برای سیاست های خاور نزدیک است که در مورد تحریم ها ، اقتصادی و هسته ای ایران تخصص دارد.

ایران همچنان به صادرات حجم قابل توجهی از نفت ، منبع اصلی درآمد برای رژیم - و یک هدف بالقوه برای افزایش فشار اقتصادی است.

در ماه های اخیر ، ایران به طور فزاینده ای به نقض قطعنامه های سازمان ملل و هنجارهای بین المللی ، از ارسال سلاح به روسیه برای استفاده علیه اوکراین ، سرکوب وحشیانه اعتراضات گسترده در خانه ، پیشبرد برنامه هسته ای خود به روش های غیر قابل برگشت. اگرچه دولت های غربی با تحمیل تحریم های محدود و تلاش برای جداسازی دیپلماتیک تهران به این اقدامات پاسخ داده اند ، اما تاکنون فشار قابل توجهی را افزایش نداده اند.

یکی از حوزه های بالقوه که در آن باید این کار را انجام دهد ، بخش انرژی است که در آن فشار هماهنگ می تواند به منبع اصلی درآمد دولت کاهش یابد. دولت بایدن تحریم های "حداکثر فشار" سلف خود را حفظ کرده است اما آنها را به شدت اجرا نکرده است و به ایران اجازه می دهد تا در طی دو سال گذشته صادرات انرژی خود را افزایش دهد. در حالی که تحریم های وزارت خزانه داری صادر شده در 3 نوامبر گامی در جهت درست است ، اما آنها از یک کمپین منظم کم می شوند. استفاده از رویکرد قوی تر می تواند هزینه های بیشتری را برای سیاست های هسته ای ، منطقه ای و داخلی به تهران تحمیل کند.

خط نجات نفت

در طی سه ماه گذشته ، طبق تخمین های تانکرر ، گرداب ، کپلر و در برابر ایران هسته ای ، صادرات نفت ایران به طور متوسط بین 810،000 تا 1. 2 میلیون بشکه در روز (BPD) خام و میعانات (هیدروکربن مایع سبک) به طور متوسط انجام شده است. بیشتر این جریان به شرکت های چین رفت و اشخاصی در سوریه ، امارات متحده عربی و ونزوئلا نیز دریافت کردند (نفت ارسال شده به امارات متحده عربی به احتمال زیاد به آسیا ارسال می شود).

این تعداد بسیار پایین تر از حدود 2. 7 میلیون BPD ایران در اوایل سال 2018 صادر می شد ، قبل از آنکه دولت ترامپ از برنامه جامع اقدام مشترک (JCPOA) خارج شود و تحریم های ثانویه را دوباره اعمال کند. اما آنها بسیار بالاتر از اوج کمپین فشار حداکثر فشار ترامپ هستند ، هنگامی که چشم پوشی از واردات نفت در ماه مه 2019 منقضی شد و صادرات ایران به 500000 BPD یا کمتر کاهش یافت.

زمانی که مذاکرات برای احیای برجام در سال گذشته آغاز شد، دولت بایدن تصمیم گرفت حداکثر تحریم ها را در گفتار یا عمل به شدت اعمال نکند و ظاهراً به این نتیجه رسید که این امر چشم انداز دیپلماتیک را کاهش می دهد و در نهایت غیرضروری است زیرا توافق هسته ای به سرعت احیا می شود. اگرچه گزارش شده است که مقامات تلاش‌های دیپلماتیک خصوصی برای تشویق چین به کاهش خریدهای خود را در اولویت قرار داده‌اند، اما ایالات متحده تا ژوئن 2021 هیچ تحریم مرتبط با انرژی علیه ایران صادر نکرد و تنها دو دسته دیگر را در بقیه سال (در ماه اوت و سپتامبر) اعمال کرد.

اقدامات اجرایی در سال 2022 افزایش یافت - در مجموع، وزارت خزانه داری بایدن ده دور تحریم های مرتبط با فروش انرژی ایران را صادر کرده است. با این حال، این تلاش‌ها متناوب بوده‌اند تا بخشی از یک کارزار گسترده‌تر، و تأثیر قابل‌توجهی بر تعداد صادرات ایران یا تصمیم‌گیری رژیم نداشته‌اند. سیاست اجرای محدود ممکن است با حمایت اقتصادی ارزشمند و از بین بردن مزایای بالقوه لغو رسمی تحریم‌ها، فوریت تهران برای احیای توافق هسته‌ای را کاهش داده باشد. در مجموع، سیگنال به بازارهای نفت روشن بود: ریسک مدیریت نفت ایران کاهش یافته بود.

پول را دنبال کنید

اعداد صادراتی فوق تنها بخشی از ماجرا را بیان می‌کنند، زیرا این آمارها میزان درآمد واقعی ایران از صادرات خود را محاسبه نمی‌کنند. شکاف بین میزان درآمد رژیم و میزان درآمدی که گزارش شده نشان می‌دهد که تجارت مخفیانه نفت چقدر پرهزینه است – و سیاست‌گذاران ایالات متحده باید به دنبال افزایش این شکاف باشند.

نفت نقش مهمی در توانایی جمهوری اسلامی برای درآمدزایی و دسترسی به ارز دارد. در سال مالی جاری (مارس 2022 تا مارس 2023)، این کشور انتظار داشت 1. 4 میلیون بشکه در روز به قیمت 70 دلار در هر بشکه صادر کند که حدود یک سوم کل درآمد آن را تشکیل می دهد. با این حال، دولت تمام پول حاصل از این فروش را نگه نمی دارد - 40 درصد به صندوق توسعه ملی (NDF) و 14. 5 درصد به شرکت ملی نفت ایران (NIOC) بدهکار است. دولت باقی مانده (45. 5 درصد) را دریافت می کند و بخش کوچکی برای پروژه ها در بخش های کمتر توسعه یافته کشور در نظر گرفته شده است.(البته اگر دولت به اهداف مورد انتظار خود نرسد، مجاز است برای پوشش شکاف در صندوق توسعه ملی فرو رود.)

بودجه ایران بخشی از درآمد نفت را برای تامین مالی واردات کالاهای اساسی با نرخ ارز یارانه ای کنار می گذارد. با این حال، رئیس جمهور ابراهیم رئیسی و سلف وی به طور پیوسته فهرست کالاهای واجد شرایط برای این تخفیف را شناسایی کردند. رئیسی در سال جاری تقریباً به طور کامل سیستم را حذف کرد و باعث تلاطم بازار و فشار تورمی شد. برخی از درآمدهای نفتی نیز مستقیماً به سازمان‌های نظامی، از جمله سپاه پاسداران انقلاب اسلامی (سپاه) منتقل می‌شود.

اگرچه دولت فقط به صورت دوره‌ای داده‌های بودجه را منتشر می‌کند، اما اطلاعات موجود امکان برآورد مقداری از درآمد واقعی خود را از درآمد نفت فراهم می‌کند. از آوریل تا جولای 2022، 650 تریلیون ریال درآمد حاصل از فروش نفت گزارش کرده است. هنگام محاسبه نرخ تبدیل نفت (230000 ریال به دلار) و تخصیص به صندوق توسعه ملی و شرکت ملی نفت ایران، دولت حدود 6. 2 میلیارد دلار دریافت کرد، اما باید درآمد بسیار بیشتری کسب می کرد.

به دلیل محدودیت های ایالات متحده، ایران برای نفتی که می فروشد «قیمت برچسب» دریافت نمی کند. تعدادی از عوامل در درآمد آن نقش دارند: رژیم باید با تخفیف بفروشد تا خریداران ریسک گریز را تشویق کند، در تلاش های مخفیانه پرهزینه برای پنهان کردن منشا نفت شرکت کند، و محدودیت های بانکی را که دسترسی او به درآمد حاصل را محدود می کند، دنبال کند. علاوه بر این، سپاه به قاچاق این نفت کمک می‌کند و مقداری از پول فروش را برای حمایت از فعالیت‌های خود و تامین مالی نیابت‌های شبه‌نظامی خارجی خود خارج می‌کند.

به گفته شرکت های ردیاب مختلف، صادرات نفت ایران در این دوره آوریل تا ژوئیه به طور متوسط 620000 تا 980000 بشکه در روز (شامل صادرات میعانات گازی ایران، اما بدون احتساب صادرات به ونزوئلا و سوریه، زیرا ممکن است به دولت مستقیماً بابت این فروش ها پرداخت نشود) بوده است. وقتی این حجم ها را در میانگین قیمت برنت 113 دلار ضرب می کنیم و تخصیصی که در بالا بحث شد کم می شود، دولت باید بین 8. 6 تا 13. 5 میلیارد دلار از این فروش ها درآمد کسب می کرد. به عبارت دیگر، نیمی از درآمد نفتی خود را به دلیل تخفیف، هزینه مبادله، عدم دسترسی و سایر موانع از دست داد.

گزینه های سیاست

برای افزایش شکاف بین درآمدهای بالقوه و واقعی رژیم از فروش نفت، ایالات متحده باید اقداماتی را انجام دهد که تهران را مجبور به اتخاذ استراتژی‌های پرهزینه‌تر و پیچیده‌تر در بازار سیاه کند – عمدتاً با افزایش درک ریسک شرکت‌ها، بانک‌ها و دولت‌هایی که درگیر هستند. در یا اجازه این تجارت. به طور خاص، واشنگتن باید:

• کشورهای تحت فشار برای افزایش تلاشهای داخلی خود با اشاره به اینکه هر بشکه ای که توسط ایران فروخته می شود ، حمایت رژیم از حمله روسیه به اوکراین ، سرکوب داخلی و فعالیتهای منطقه ای بدخلقی آن را تأمین می کند. به ویژه ، مقامات آمریكا باید در گفتگوهای دو جانبه با چین ، هند ، مالزی ، سنگاپور و امارات ، اهمیت این موضوع را بالا ببرند.
• افزایش سرعت نامگذاری تحریم های مربوط به انرژی برای ایجاد آب و هوای عدم اطمینان و اضطراب در بین افراد ، شرکت ها و کشورهای درگیر در حمل و نقل یا خرید محصولات انرژی ایرانی.
• راهنمایی های به روز شده از وزارت خزانه داری و دولت و گارد ساحلی را در مورد تکنیک هایی که قاچاقچیان نفتی برای فرار از تحریم های دریایی از آن استفاده می کنند ، از جمله جزئیات مربوط به مکان های مشترک برای انتقال کشتی به کشتی ، صادر کنید.
• پاداش وزارت امور خارجه را برای اطلاعات در مورد شبکه های مالی غیرقانونی IRGC افزایش دهید ، و تلاش برای دسترسی عمومی به زبان فارسی را برای بالا بردن مشخصات این برنامه انجام دهید.

همه این اقدامات می تواند به سرعت انجام شود - اگرچه ادامه عدم اطمینان در مورد اجرای کلاه قیمت روی نفت روسیه ممکن است برای برخی احتیاط ها در هفته های آینده استدلال کند. در مورد نگرانی هایی که افزایش فشار ایالات متحده می تواند منجر به کاهش عمده صادرات نفت ایران شود و از این طریق قیمت های جهانی را حتی بیشتر کند ، عربستان سعودی احتمالاً ظرفیت اضافی کافی برای جبران این خطر دارد. علی رغم آشفتگی اخیر در سیاست نفت ، واشنگتن و ریاض در تمایل خود برای محدود کردن ایران ، که باید همکاری در این زمینه را تقویت کند ، تراز شده اند. این پادشاهی همچنین علاقه ای به حفظ قیمت نفت از افزایش سطح پایدار دارد.

سرانجام ، واشنگتن باید ایرانیان را از قصاص نظامی در برابر هرگونه افزایش قابل توجه در فشار ایالات متحده باز دارد ، همانطور که در تابستان سال 2019 انجام داد. مراحل بازدارنده بالقوه شامل تقویت استقرار دفاعی ایالات متحده در منطقه و همچنین قابلیت های اطلاعاتی ، نظارت و شناسایی است. چنین تلاشهایی می تواند مزیت بیشتری در دادن بستر دیگری برای تشویق کشورهای ابراهیم و عربستان سعودی برای همکاری در اشتراک اطلاعات و دفاع در برابر تهدیدهای متقابل داشته باشد.